Zondag was weer een zware werkdag, ’s namiddags bezochten we een middeleeuws feest (verslag van Natascha volgt), ’s avonds was er een rockoptreden in Acqui Terme.
En niet zomaar een concertje, “A night with Deep Purple & Jethro Tull” waarbij de beide drummers van deze jaren ’70 gloriën persoonlijk aanwezig zouden zijn en dus van jetje zouden geven.
Dat beloofde dus een avondje hoofdzakelijk bombastische gitaarrock te worden, wij waren eigenlijk vooral uit op mensjes kijken, we waren zeer benieuwd wat voor volk op dergelijk initiatief zou afkomen.
We hadden zelf eerst uitgebreid door de stad gedwaald, vervolgens aperitiefhapjes gegeten op het strategisch best gelegen terras en stelden ons toen op het plein voor het podium zo op dat geen enkele passant aan onze aandacht kon ontsnappen.
En we werden verwend, het publiek bood –als het niet gratis was geweest natuurlijk- waar voor zijn geld. Hoofdzakelijk veertigers en vijftigers die hun hardrock jeugd wilden herbeleven en hun originele zwarte T-shirts van op zolder hadden gehaald, uiteraard met allerlei stoere opschriften en bands op gedrukt.
Ik was Iron Maiden, Motörhead, Mötly Crüe en andere Scorpions feitelijk al een beetje vergeten maar dat was zonder de ons omringende ‘headbangers’ gerekend.
Naast deze ‘die hard fans’ was er ook het overal terugkerende Italiaanse verschijnsel dat werkelijk Jan en alleman op stap gaan wanneer er ‘iets’ te doen is, families met jonge kinderen, pubers, verliefde koppeltjes en uiteraard de ouderen van de stad die zoals elke avond hun vaste wandeling doen via hun vaste traject, Deep Purple of niet.
We hadden ook onze hond mee zodat het zowel zien als gezien worden was en Indy alweer in het middelpunt van de belangstelling stond.
Al even traditioneel “Italiaans” was dat het optreden een halfuur na het aangekondigde aanvangsuur nog geen teken van beginnen vertoonde.
Al even traditioneel “ons” was dan weer dat we moe werden en ongeduldig – vooral Indy was de vele mensen en het constante geaaid worden redelijk beu – en we dus vooraleer de eerste drumsolo en gitaarriff weerklonk terug op weg naar huis waren, wel volgens het cliché ‘moe maar voldaan’.
(Nicolas)