Gisteren verkenden we een – voor ons – nieuw stuk van het natuurpark Monte Beigua (de berg die je kunt bewonderen vanaf het zonneterras van Agriturismo Verdita). Op slechts 5 minuutjes van de afrit van Arenzano, een schattig kustplaatsje aan de Ligurische rivièra, kom je terecht in een heel andere wereld vol woeste rotsen, hoge toppen en een diep dal met daarin een riviertje.
Op de website https://leo-trekking.blogspot.com/2011/02/arenzano-lago-della-tina.html vonden we de perfecte route, een wandeling van ca. 2.5 à 3 uur die ons onderweg leidde naar de Lago della Tina, een paar verbredingen in de rivier waarin ik hoopte te kunnen zwemmen. We vertrokken aan restaurant L’Agueta du Sciria waar je perfect kunt parkeren en vonden er onmiddellijk de start van het wandelpad dankzij een informatiebord van het Monte Beigua natuurpark.
Het pad zelf staat goed aangeduid met allerlei pijltjes en wat ook erg makkelijk was : als je in Google Maps als bestemming “Lago della Tina, Arenzano” intikt en dan het parcours te voet (wandelend mannetje) aanduidt, dan kun je mooi op Google Maps het pad volgen richting het meertje. Erg handig !
Tijdens de wandeling genoten van de ruwe natuur, het zicht op zee en de absolute rust. Gedurende de hele wandeling zijn we 4 mensen tegen gekomen en het grappige is dat dat eigenlijk erg veel is in dat gebied. Meestal komen we helemaal niemand tegen.
Omdat ik ergens gelezen had dat het meertje “Tina” genoemd werd omdat dat “klein” betekent in het Ligurische dialect had ik eigenlijk weinig verwachtingen. Ik vreesde dat er na de zomer amper nog water zou instaan, dus ik had weinig hoop op zwemplezier, maar uiteraard had ik voor de zekerheid mijn bikini aan … En daar heb ik geen spijt van gekregen. Water genoeg in de verschillende verbredingen en het bovenste meertje met waterval was zelfs zo diep dat ik hoogtevrees kreeg toen ik er in keek. Bangerik als ik ben, heb ik dan ook gekozen om in één van de lager gelegen stukken te zwemmen. Bij het er in springen heb ik waarschijnlijk het wild in de omgeving opgeschrikt, het was namelijk zo koud dat ik niet anders kon dan een oorverdovende gil slaken. Erna was ik wel heerlijk opgefrist om te beginnen met de terugweg die startte met een lange klim.
Tip voor mensen met hoogtevrees : keer na je bezoek en eventuele duik in de rivier via dezelfde weg terug, dat is al spannend genoeg. Volg je het kaartje dan zul je tijdens het tweede gedeelte af en toe bange momenten beleven. Mij is het gelukt, maar ik vond het wel erg avontuurlijk en het vroeg mijn opperste concentratie om niet naast mij te kijken.
PS. Mocht je je afvragen waarom je geen foto’s ziet van een zwemmende Nicolas : hij vond het op dat moment net iets te bewolkt om een duik te nemen. Tijdens de daaropvolgende klim in volle zon had hij daar onmiddellijk spijt van natuurlijk 😀