Zoals sommigen wel weten ben ik ooit gepromoveerd tot ‘losse medewerker’ van de plaatselijke AIB, een uitermate nuttig vrijwilligerskorps rond brandbestrijding, verkeersveiligheid, eerste hulp…
Dit weekend was het provinciale oefening in een dorp op 100 kilometer van Merana en er moesten minstens drie afgevaardigden van ons korps aanwezig zijn en vermits ik in onze whatsapp groep enkel afzeggingen zag langs komen – te druk, jachtdag, ploegenarbeid, kleine baby, werk, geen zin,…. – voelde ik mij geroepen onze burgemeester een hart onder de riem te steken en mijn zaterdag door te brengen met mijn vreemde oranje pakje aan.
Om 7 uur ‘s morgens vertrekken aan de bar om 2 uren later ergens ver weg een halfuur rondjes te draaien omdat de navigatie het sportveld waar we verwacht werden maar niet kon vinden…gelukkig was het maar een oefening want mocht het echt gebrand hebben, zouden wij alvast niet kunnen blussen hebben.
Vele blinkende groene jeeps en pick-ups stonden uiteindelijk fier naast elkaar macho te wezen op het voetbalveld, de conversaties gingen vooral over het soort banden op de Defender of de draagkracht van een L200, PK’s, vierwielaandrijving, sirenes, watertanks, ….gelukkig voor mij was er ook een eetstandje met koffie en chocoladebroodjes.
Nadat alles op de diverse voertuigen getest was door de regionale inspectie was er een eerste ‘schrikmomentje’, iedereen ging in de houding staan, de vlag werd gehesen en we (ok, ik geef het toe, bij mij was het eerder playback) zongen uit volle borst het volkslied ‘Fratelli d’Italia’, grappig!
Daarna was het (eindelijk) tijd om op de eerste oefening te worden afgestuurd, er was brand in het bos en wij moesten naar de Po rijden om daar water op te pompen, dat werd opgevangen in een groot door ons zelf in elkaar gestoken bad en dan 60 meter naar boven gepompt, 300 meter verder. Daar was dan een houten structuur gemaakt die in de fik was gestoken en dat hebben wij dan geblust.
Die ‘wij’ klinkt stoerder dan het was, ik heb mij beperkt tot foto’s nemen, muggen van rond mijn kop weg te slaan en te zweten als een rund van de vlammen, maar goed, ik was er wel bij natuurlijk!
Nadien de welverdiende eetpauze die tot mijn verbazing enkel uit broodjes hesp en salami bestond, ik was helemaal klaar voor past met paddenstoelen en polenta met everzwijn maar blijkbaar was er ook avondeten voorzien en hield men het ’s middags ‘licht en luchtig’ met het oog op de oefeningen. Vermits wij ’s avonds weer thuis werden verwacht viel dat een ietsiepietsie tegen 😉
Daarna kwam een oproep binnen dat er 3 parachutisten vermist waren na een neervallend vliegtuig en werden vier groepen op zoektocht uitgezocht -wees gerust, de vier genummerde oranje zakken werden veilig en wel terug gevonden- om dan plots opnieuw een noodoproep te krijgen, bosbrand!
Ons team was verantwoordelijk om water op te pompen en wij reden dan ook met een karretje met allerlei materiaal achter onze jeep aan, vermits de plek des onheils pas te vinden was na ruim 7 kilometer over zeer moeilijk berijdbare ezelspaden te baggeren – en wij voorzichtjes moesten zijn met dat karretje dat niet van onze AIB was – kwam the A-team (jaja, zo noemen wij ons Merana-team 🙂 ) ruimschoots te laat aan, alles was onder controle, ons opgepomte water was niet meer nodig, de ambulance had reeds de gewonden afgevoerd en wij mochten met hangende pootjes terug naar het basiskamp. Gelachen!! (ik toch, onze ‘capo squadra’, de burgemeester dus, vond het toch wel wat brutta figura).
Na al dat avontuur mocht ik nog anderhalf uur achteraan in de Defender hotsen en botsen richting Merana, het is en blijft een fantastisch initiatief, vrijwilligers die zorgen voor een gemeenschapsgevoel en zich ongelooflijk nuttig maken, maar ik was toch vooral blij dat mijn nobele daad voor het jaar 2019 er op zat.
(Nicolas)