Onze velden begonnen er steeds groener uit te zien, jammer genoeg niet van de lavendelplantjes maar wel door het welig tierende onkruid. Het is er dan ook ideaal weer voor geweest, af en toe een bui gevolgd door wat zon en dan nog wat druppels, je kon het bijna horen groeien….
Daarnaast waren er onze buurtbewoners die af en toe passeerden en bijna grijnzend (in mijn gedachten dan toch) opmerkten dat er nu toch wel héél véél onkruid groeide, in combinatie met twee lavendelkwekers die los van elkaar wisten te vertellen dat we nu echt dringend moesten wieden maar dat het daar uiteraard eerst wel droog moest voor zijn, op natte velden onkruid trekken was immers nutteloos en verkeerd.
En zo zaten we dus in een stressy catch-22, eerst zon, dan regen, dus natte velden, dus nog sneller opschietend onkruid maar dus ook niet mogen wegdoen enzovoort enzoverder….
Maar zoals onze grootouders als wisten, na regen komt zonneschijn en rugpijn en nu staan onze velden weer te blinken als nieuw, er is nog enkel steeds dapperder wordende lavendel te zien, wonder boven wonder hebben onze plantjes niet alleen vriestemperaturen en sneeuw overleefd maar nu dus ook een overwoekering door onkruid, dat constant er tegen praten en ze alle vijfentwintigduizend een naam gegeven hebben blijkt dan toch geholpen te hebben.
Soit, laat niemand nog ooit zeuren dat bio-producten duur zijn, los van de smaak en geur waarover altijd kan gediscussieerd worden is er ontegensprekelijk zware handenarbeid nodig gepaard gaande met hoge kinesitherapiekosten, respect!
Hier enkele ‘sfeer’beelden als troost voor wie ooit nog thuis het perkje moet schoffelen :
Gedeeltelijk geschoffelde rij
Eén van de afgewerkte stukken:
Dit zijn de onmisbare attributen (schoffel en I-pod):
(Nicolas)