Met onze makelaar Eleonora was het vriendschap op het eerste gezicht. En dat was duidelijk wederzijds want niet lang na onze verhuis werden we bij haar uitgenodigd voor een etentje.
Ze vertelde mij dat ze de volgende dag met Nederlandse huizenjagers op pad ging. Ik was gelijk enthousiast en stelde voor om haar te vergezellen. Het leek me wel gezellig om samen huisjes te kijken.
En dat was het ook! Ik ontdekte prachtige, nieuwe plekken, onderweg praatten we honderduit (in het Italiaans natuurlijk, dus zo kon ik ook dat verbeteren) en voor de Nederlandse cliënten van Eleonora was het wel handig om er iemand bij te hebben die alles in eigen taal kon uitleggen.
Dit was voor herhaling vatbaar … En zo opende zich dankzij deze nieuwe vriendschap geheel bij toeval een nieuw professioneel pad voor ons.PS. Van die Nederlandse huizenjagers hebben we nooit meer iets gehoord en we hebben ondertussen geleerd dat dit de norm is. Mensen mailen voor info en na het geven van een antwoord: stilte. Je gaat een hele dag met ze op pad, erna: geen teken van leven meer… Een Italiaanse makelaar zei me ooit: moest 1% van de buitenlandse huizenjagers waar ik mee op pad ga ook daadwerkelijk kopen, dan zou ik dolgelukkig zijn.
Dit is één van de redenen waarom wij een andere weg kozen en nu als aankoopmakelaar werken. Maar dat is een verhaal voor een andere keer 