We waren nog maar pas verhuisd toen we kennis maakten met de buurvrouw van het grote huis aan de begraafplaats. Een wat oudere dame die altijd netjes gekleed ging, ook wanneer ze een wandeling in de heuvels maakte.
Zij vertelde ons over de geschiedenis van haar huis dat vroeger een oude dorpsschool was en daarvoor het huis van de pastoor, gezien de kerk toen nog in haar tuin stond. Steen voor steen hebben ze die op een zeker ogenblik naar beneden verhuisd. De meeste dorpelingen zijn nl. vlakbij de hoofdweg gaan wonen en zo was de afstand naar de kerk (500 meter!) te groot geworden.
Ook deelde ze mee dat er er 2 maanden eerder kittens waren geboren van de verwilderde katten op de heuvel bij haar huis wonen. Soms kwamen ze zelfs bij haar binnen.
Of we er niet eentje wilden hebben, vroeg ze.
Dat lieten we ons geen 2x zeggen. Een paar dagen later koos Milau, Nicolas’ dochter, een tijgerkatje uit dat Tjuba werd gedoopt.
Zij werd de allerbeste vriendin van onze hond Indy. Volgens ons was zij ervan overtuigd ook een hond te zijn, want ze kwam altijd dolenthousiast op alle honden afgelopen, en dan vooral dalmatiërs. 