Al sinds mijn pubertijd heb ik ‘iets’ met gitaren. Toen was het een fluo groene elektrische mét stoere versterker, ons post-punk bandje The Nep, wekelijkse repetities en zelfs één optreden op het schoolfeest. Ik dank nog elke dag de goden dat de smartphone nog niet uitgevonden was en die tenenkrullende ervaring niet bewaard is gebleven voor het nageslacht via één of ander youtube-filmpje, enkel in mijn eigen herinnering is al erg genoeg.
Maar goed, ik (de eerste tekenen van regressie vermoed ik) kocht mij hier in Italie opnieuw een gitaar, deze keer een sober houten klassiek model. Onder het motto ‘let the good times roll’ zou ik mijn gemiste jeugdcarrière nieuw leven inblazen.
Na enkele jaren aanmodderen, besefte ik wat ik destijds ook al had moeten vaststellen: ik stond niet ergens vooraan als het muzikaal talent werd uitgedeeld. Bewonderenswaardige pogingen om uit dat ding iets te krijgen dat op een liedje of melodietje leek, dat wel, maar getuige mijn publiek (zijnde Natascha en de hond, beide dagdromend over oordoppen) werd vooral duidelijk wat bedoeld wordt met ‘don’t quit your day job’, lol.
Door het jonge geweld van Teatro Cantiere (http://www.teatrocantiere.it) en hun aanstekelijke enthousiasme heb ik mij voor het eerst door een vriendin laten overtuigen ‘les’ te volgen. Ik was altijd van het principe dat ik al in mijn leven genoeg les heb gekregen op school om dat in mijn vrije tijd niet meer te willen maar goed, ik en principes….
Teatro Cantiere vond een Chinese vrijwilliger en zo heb ik sinds 2 maanden een echte gitaarleraar, Sam, jong getalenteerd, geduldig en meelevend, positief ingesteld, allemaal kenmerken die noodzakelijk blijken om een muzikale knoeier iets bij te brengen. Maar wonder boven wonder slaagt hij daar in. Ik vind zelf dat ik vooruitgang boek, ik leer bij en speel al voorzichtig enkele riedeltjes die herkenbaar lijken. Ik moet nog juist voor een kampvuur zorgen en we brullen luidkeels met zijn allen ‘knockin’ on heavens door’ mee. Dylan zou vermoedelijk van schaamte niet weten waar gekropen maar goed, ik durf het zeggen, ik amuseer mij ermee. Zowel met de les als met de energie die het me geeft om daardoor zelf veel meer te oefenen en te spelen en zo toch een beetje indruk te maken op mijn leraar door te tonen dat ik het huiswerk dat hij mij geeft op zijn minst probeer tot een goed einde te brengen.
En nu mag ik trots aankondigen dat mijn leraar onder zijn echte naam, Samuele Fortunato (Lucky Sam, voorbestemdheid heet dat dan) in eigen beheer een CD heeft uitgebracht met hele mooie Italiaanse gitaarsongs, luister hier naar de titeltrack
Als je dit zo cool vindt klinken als ik, of gewoon om aan iemand cadeau te doen of louter om een jonge kunstenaar te steunen, Italiaans te leren of gewoon omdat je geld teveel hebt, zou het natuurlijk fantastisch zijn mocht je zijn CD digitaal willen aankopen. Het kost 15 euro en bezorgt je een halfuurtje heerlijke afleiding in deze toch wel gespannen tijden, gewoon op deze link … Doen!
https://samuelefortunato.bandcamp.com/album/ben-oni
Voor diegenen die net als ik ook nog graag een daadwerkelijke CD in handen hebben kan dat ook, dan mail of FB je rechtstreeks naar mij en werken we de praktische kant van betaling en verzending samen uit.