Pruimenconfituur, pruimenchutney, pruimentaart, pruimenlikeur….pruimen, pruimen, pruimen en ook wel een beetje … buikpijn, buikpijn, buikpijn.
Je had het vast wel begrepen, we hebben dus pruimenbomen en surften op internet om te vinden in wat je dat allemaal kan verwerken (eerlijk is eerlijk, we eten feitelijk allebei niet zo graag pruimen, maar ja) want in het kader van ons nieuw leven willen we alles leren gebruiken wat ons land opbrengt, als gevolg daarvan heeft Natascha nu een nieuwe hobby, taarten bakken!
En niet zomaar taarten maar echte Italiaanse crostata (zie foto) die we als vieruurtje opsmullen met fruit dat ’s ochtends nog aan de boom hing, superleuk (waarschijnlijk iets minder voor de lijn maar soit).
We besloten dan twee dagen eens geen pruimen te trekken om er dan vol voor te gaan, recepten bij de hand en klaar om uit te delen in de buurt (een soort van ruilhandel wordt hier nog steeds echt gewaardeerd) kwam Natascha licht in paniek terug naar boven, op onze vier bomen hing geen enkele pruim meer, noch rijpe noch onrijpe…groot mysterie! Het moesten werkelijk professionele pruimenplukkers geweest zijn want er bleef slechts één schamel rot triest pruimpje over en dat was alles. We hadden reeds allerlei doemscenario’s uitgewerkt van de buurtbewoners die onze pruimen waren komen plukken, Nederlandse vakantiegangers uit de buurt die op pruimenjacht geweest waren,… Het bordje met ‘bedankt om ongevraagd onze pruimen gratis mee te nemen, smakelijk’ was reeds bijna geschilderd, de waakhond alvast besteld.
We begonnen dan ook een buurtonderzoek en ‘ondervroegen’ wie we tegenkwamen waarbij het snel steeds duidelijker werd dat iedereen in de buurt zelf veel te veel pruimen heeft en we ten onrechte verkeerde conclusies trokken…
En toch reizen er goed georganiseerde pruimendievenbendes door het Italiaanse achterland, het zijn alleen geen mensen maar vogels, een soort Vlaamse (what’s in a name) gaai die er hier in de buurt om bekend staan op zeer korte tijd zeer grondig fruitbomen te plunderen!
Ons ten onrechte geschonden geloof in de mensheid werd nog meer hersteld wanneer Kees (Nederlandse bovenbuur – 700 meter verderop) ’s namiddags toevallig een emmertje verse pruimen kwam brengen plus een zelf gemaakt potje confituur, alsnog crostata op onze menu, yesyesyes!
En good old ruilhandel indachtig zullen wij op ons beurt een taartje naar Kees brengen, het Italiaanse platteland en zijn avonturen op hun best!
(Nicolas)