Hoewel we vrij vaak op huizenjacht naar Italië trokken werd het meeste zoekwerk toch van op afstand, aan de computer, verricht. 100den vastgoedadvertenties werden grondig bestudeerd zodat we telkens met een kleine selectie overbleven die we gingen bezichtigen.
Hoewel Google Maps toen al bestond, waren de meeste makelaars niet bereid om ons de coördinaten te geven.Italiaanse makelaars werken namelijk vaak zonder exclusiviteitscontract en hebben dan ook schrik dat je via die weg rechtstreeks in contact komt met de eigenaars en zij dus naar hun courtage kunnen fluiten.
Tijdens onze Italië vakanties sprongen we ook vaak in een lokale bar binnen om een praatje te maken met locals en zo te weten te komen of er interessante huizen te koop stonden. We reden diverse keren met een mannetje rond die ons overal te koop staande huizen toonde, maar … onze buitenlandse tongval zorgde er duidelijk voor dat er weinig realistische prijzen werden genoemd. Dus, die route lieten we uiteindelijk vallen.Anderzijds was het ook niet makkelijk om met makelaars te werken. Velen namen namelijk niet eens de moeite om op mijn vragen te antwoorden. Ook verliepen de bezichtigingen niet altijd efficiënt. Je wilt niet weten hoe vaak we voor een gesloten deur stonden en er dan ene Marco of Claudio werd opgetrommeld om de sleutel ergens te gaan ophalen, wat natuurlijk al snel een half uurtje in beslag nam.
En natuurlijk ging er veel tijd verloren door huizen op “slechte” plekken te bezichtigen, iets wat vermeden had kunnen worden hadden ze ons wel die Google Maps coördinaten gegeven.
De laatste jaren lijkt de mentaliteit van de meeste makelaars op dat vlak veel gewijzigd te zijn en krijgen we wel de exacte positie te zien van een eigendom. Maar misschien is dat omdat wij ondertussen collega makelaars geworden zijn?