Gisteren werd voor de 2de x een mountainbike tocht georganiseerd in ons dorp en voor diegenen die liever met de voeten op de grond blijven was er ook een alternatieve geologische excursie gepland: een wandeling van ongeveer 4 uur met uitleg over de speciale rotsformaties die de Langhe-streek karakteriseren: de calanche.
Tot nu toe nam ik Indy, onze dalmatiër, nooit mee tijdens groepswandelingen omdat je toch wat minder controle hebt over wat er allemaal gebeurt, maar deze keer wou ik het toch eens proberen. Wel, we hebben er allebei enorm van genoten. Indy hield me heel goed in de gaten en was duidelijk helemaal in haar sas.
Verder niets dan lof voor de organisatie: het wandelpad was perfect aangeduid en niet te lastig (wel veel bergop, maar goed te doen), er was een tussenstop met zelfgebakken taarten en drank, en bij aankomst werden we verwend met een heerlijke lunch (met o.a. de bekende ravioli’s).
Aan tafel ving ik volgende flarden van gesprekken op:
“Mocht dit landschap in Toscane gelegen hebben, de prijzen zouden hier nogal de pan uitswingen”
“In zo’n kleine dorpjes weten ze nog echt wat samenwerken is, zoiets kun je maar organiseren wanneer je een hechte gemeenschap achter je hebt”
“Je proeft echt de liefde die ze in hun taart gestoken hebben, wat een verschil met hetgeen je in de supermarkt vindt” (het leukste van al is: ze had het over een taart die ik gebakken had)
(Natascha)