Wie onze blog volgt, weet dat ik in juli op het punt stond mijn ogen te laten laseren, maar helaas werd die afspraak op het allerlaatste moment uitgesteld. Ik kreeg een nieuwe afspraak eind september en kon verder niets anders doen dan (on)geduldig wachten.
Ondertussen kan ik met blijdschap melden dat ik zie, echt zie ! Sinds mijn 10de ben ik daarvoor afhankelijk van brillen en lenzen, en nu het eindelijk achter de rug is, kan ik niet geloven dat ik zo lang gewacht heb om me te laten behandelen.
De ingreep zelf (als je het al een ingreep kunt noemen) duurde ongeveer een kwartier per oog. Vooraf zat ik ermee in dat ik ondertussen zou moeten niezen of de hik krijgen wat in mijn fantasie onvermijdelijk tot blindheid zou leiden. Maar nee, alles verliep vlotjes. Een beetje griezelig, maar het deed absoluut geen pijn.
De avond zelf voelden mijn ogen vermoeid en was mijn zicht een beetje wazig maar wel al goed genoeg om bijv. verkeersborden te kunnen lezen. En sindsdien is het er alleen maar op vooruit gegaan. Af en toe voelt het alsof ik een slechte lens draag, maar dan doe ik wat druppeltjes in mijn ogen en rust ik even. Nu moet ik enkel een tijdje opletten en vooral niet in mijn ogen wrijven. Ik kan je verzekeren dat ik nog nooit zoveel in mijn ogen heb willen wrijven als nu. Het is zo’n beetje als zeggen aan iemand dat ie niet aan een roze olifant mag denken.
Verder zijn we maandag, toen ik op controle moest bij de oogarts, midden in een natuurramp terecht gekomen. Vier uur waren we onderweg naar Genua en we zijn er niet geraakt. Gelukkig eigenlijk, want aan de foto’s van de overstromingen te zien was het geen plek waar we op dat moment wilden zijn. Niet dat we zo graag op de autosnelweg stonden, stilstaand tussen duizenden auto’s in de gietende regen. Daarna zijn we achtervolgd door regen terug landinwaarts getroken. We waren opgelucht terug thuis te zijn en te merken dat ons huis er gelukkig nog heelhuids stond. Soms kan de natuur hier echt van jetje geven.
(Natascha)