Op Kerstavond zelf doen Italianen relatief weinig. De dag is gekend als niet-vlees-eet-dag en ‘s avonds gaat iedereen naar de middernachtsmis, wel om 21 uur, daarna worden immers meestal vin brulé of hot chocolate of hapjes aangeboden, dus je moet daar wat tijd voor vrij houden natuurlijk, prioriteiten hé.
Middernacht, overroepen.
Ook wij doen traditioneel op Kerstavond, maar dan anders. We koken de halve dag, drinken de halve avond, eten véél en véél te veel en laten de “negen uur middernachtmis” aan ons voorbij gaan.
Assimilatie allemaal goed en wel, maar er zijn grenzen.
Wel aten we oesters, inktvis, vegetarische lasagne, pompoen/wortel/geitenkaas taart, sint-jacobsvruchten onder de grill…dus het niet-vlees ging vlotter dan de heilige mis.
Op Kerstdag zijn ze dan weer belachelijk eenvoudig, onze Italianen. Ze gaan naar een restaurant voor de ‘pranzo di natale’ en vreten zich van 13 uur tot minstens 16 uur helemaal vol, vol, vol…Vermits wij met ingang van het derde uur aan tafel iets minder aangenaam gezelschap blijken te zijn hebben we onze eigen traditie, we trekken richting zee.
Daar gaan we op Kerstdag lekker uitwaaien met de hond op het strand en eten een slaatje op een terras.
Terras, zegt U..? Ging dit blogje over Pasen misschien? Oh neen hoor, 17 graden aan de Ligurische kust, alle terrassen overvol en wij zonnetje badend lekker gezond doen, er waren zelfs mensen die het nodig vonden te zwemmen en Natascha dacht dat ze haar reputatie van een beetje ‘fuori testa’ eer moest aandoen en dus gingen de nette pantys en schoenen uit en ging ze pootje baden in zee. Haar volgende project wordt de ijsberenzwem begin januari…tja, Mia en ik bekeken het meewarend vanop een bankje.
Eens terug op onze heerlijk rustige heuvel kon er nog wel onder de ondergaande zon een decadent jacuzzibezoekje aan 37 graden bij, moe maar voldaan waren wij unaniem van oordeel dat Kerst in Italië best meevalt.
White Christmas, overroepen.
Van tradities gesproken, hier vieren ze ook heel hard tweede kerstdag, Santo Stefano, en dan doen ze precies hetzelfde als op eerste Kerst, met de ganse familie op restaurant en eten, eten, eten…
Ook deze traditie moeten wij na twee dagen vreetfestijn laten voor wat het is. De weegschaal raadt een grote wandeling aan gevolgd door een Netflix-marathon, manmanman, wat een emigrant lijden kan.
Btw, prettige eindejaarsfeesten!
