Na een heerlijke nachtrust – perfect bed maar vooral onvoorstelbaar stil om in het centrum van een grootstad te zijn – begon onze tweede dag met het op zoek gaan naar ontbijt. We hadden wel een B&B maar hadden gevraagd zonder ontbijt. Als we ‘in de stad’ zijn vinden we het altijd leuker ergens uit te gaan ontbijten.
Natascha had het plan opgevat naar een zone van de stad te gaan die we nog niet zo goed kenden en waar het elke zaterdag rommel-antiek-brocantemarkt is, ergens in de huurt van de dagelijkse openlucht versmarkt van Torino, de Borgo Dora.
Heerlijke sfeer daar, ergens tussen de Zuidmarkt van Brussel, de vlooienmarkt van Brussel (Rue Blaes en Rue Haute in de Marollen) en de marktzone van Parijs, een drukte van jewelste, echte rommel op straat alsook zeer leuke antiekwinkeltjes met grappige meubels. Wij zagen onder andere echt mooie oude kapblokken en een zeer wijze salontafel. Een beetje een broeierige sfeer, een mix van alle nationaliteiten en kleuren die de stad rijk is, muziek, geuren, mensen, ambiance, en dat van ’s morgens vroeg.
Tussen al die chaos door ving onze neus plots versgebakken croissants en brood op en zo ontdekten we de perfecte ontbijtspot, overvol en een variatie aan allerlei heerlijke zoete koeken, amper plaats voor onze hond maar een uitstekend begin van onze dag, volgens het programma van gids Natascha hadden we immers heel wat kilometers te doen die dag.
We trokken immers doorheen gans die wijk richting de begraafplaats van Torino, aan de andere kant van de Po en toch wel een behoorlijke wandeling, Mia blij natuurlijk, dat wel.
Na ongeveer een half uur flink stappen een plotse angstige steek door mijn hart, onze rugzak, met daarin ons fototoestel… inderdaad, in de chaos van het ontbijtplekje naast de tafel laten staan… weg foto’s, weg fijn gevoel…
Na een lichte aarzeling – of het wel de moeite loonde die hele weg terug te gaan om toch bijna zeker te weten dat ons rugzakje definitief verdwenen was – keerden we vol goede moed terug, we hebben altijd al geluk gehad in dergelijke situaties en geloven in de goedheid van onze medemens, dus Mia keek vreemd op toen we plots in nog hoger tempo de omgekeerde richting uitgingen.
En geloof het of niet, ik kwam nog maar de bar binnen of één van de (minstens 5) mensen achter de toog riep me en toonde vol enthousiasme mijn rugzakje – zelfs ons fototoestel was onaangeroerd. Opnieuw een bewijs dat Italië ons echt wel goed gezind is en je ondanks alles niet moet wanhopen over de ingesteldheid van de mens, zelfs in een grootstad in hetgeen objectief vermoedelijk niet als de veiligste wijk zou omschreven staan, vinden mensen waardevolle voorwerpen en geven het in afwachting van de rechtmatige eigenaar aan de barkeeper, top!
Door al die emotie waren we wel verplicht ons dagprogramma aan te passen, opnieuw een uur flink doorstappen zagen we niet meer zitten waardoor ons zondagschema plots naar zaterdag werd verschoven, Natascha had ergens gevonden dat er in Torino tijdens te weekend dikwijls gebruncht wordt, dus wij op zoek naar één van die adresjes die fel aangeraden wordt, Sweet Lab in de studentenwijk, ook dat bomvol, effe kwartuurtje moeten wachten en we kregen een tafeltje, schitterend interieur, allerlei prullaria, alles nogal rozig, kitcherig, overvol, druk en dan het eten, ronduit spectaculair : eggs benedict op Engelse muffins, verloren brood met caramel en banaan, zoute pancakes met zalm en avocado, het ene al lekkerder dan het andere, wij waren op slag grote fan, én van Sweet Lab én van het principe brunch!
Daarna opnieuw tegen onze gewoonte in het principe ‘siesta’ in de B&B moeten inlassen – onze stappenmeter gaf dan al meer dan 15 kilometer aan – om alsnog de moed te vinden Torino by evening & night te verkennen.
Na wat ‘verplichte’ kerstnummertjes – de kerstmarkt, selfies bij de kerstboom, … – gingen we naar het meest verrassende uit onze Torino-driedaagse: avondeten in een Russisch/Siberisch restaurant (Ristorante Sibiriaki : https://www.thefork.it/ristorante/sibiriaki/505699). We waren meer dan benieuwd. Ik ging voor een degustatiemenu met daarin als hoofdschotel hun lokale specialiteit, een vijf soorten vlees schotel met allerlei groeten en kruiden en rijst en… met honger zou je alvast niet van tafel gaan, je mocht zelf in een soort rauw buffet kiezen wat op je bord kwam en dan was er een ‘life’ kok die jouw schotel op een reuze bakplaat/grill klaarmaakte, superlekker!
Natascha houdt meer van kleiner en fijner dus koos zij voor een kaviaar proeverij, ook haar schotel was naast zeer smakelijk ook uitermate selfieproof én bovendien anders en bijzonder, dit restaurant had werkelijk alles wat wij zoeken als we van ‘onzen heuvel’ zijn, als je in Torino bent en het mag eens iets totaal anders zijn, één adres, Ristorante Sibiriaki.
Nog voor het slapengaan een cocktail in Smile Tree, wat omschreven wordt als een uitermate hip uitgangskot, werkelijk zeer afwijkende mixen krijg je hier, wij hadden iets met onder andere komkommer wat naast uitdagend er alvast ook voor zorgde dat we later als een blok in slaap vielen, dag 2 overleefd!
(Nicolas)