Meestal worden we hier wakker met een oorverdovende stilte, af en toe is er eens een blaffende ree, maar op een ochtend, een paar weken na onze verhuis, was het een mekkerende geit die zich vanaf het ochtendgloren liet horen.Samen met Indy gingen we op zoek naar de bron van het geluid. Ver moesten we niet gaan. Op onze heuvel, een tiental meter van ons huis, stond een eenzame geit.
Indy was onmiddellijk enthousiast, het was dan misschien geen hond, maar in de geit zag ze gelijk een nieuw speelvriendje. De geit leek dat ook te denken, want ze liet zich niet afschrikken en bleef nieuwsgierig naar ons kijken.
Wij gingen gelijk aan de slag, bonden een koord om haar hals, sloegen een paaltje in de grond en belden in het rond om te horen wie zijn geit kwijt was.
Ze bleek al enkele weken rond te zwerven en niemand had enig idee of ook maar enige interesse in waar ze vandaag kwam. We konden haar toch niet zo maar loslaten? Toch wel, vonden onze dorpsgenoten.
Wij besloten haar Bella te dopen en een oplossing te zoeken. Ondertussen leken haar uiers nogal strak te staan. Zou ze gemolken moeten worden?Geen idee, maar we konden het maar proberen hé. Er kwamen een paar stralen melk uit die Indy heerlijk vond, Bella zelf leek minder onder de indruk van mijn melktalenten.
Ook leek ze nogal eenzaam. De hele dag stond ze daar te mekkeren. Ze verveelde zich, dat was het. Ook daar vonden we een oplossing voor. Mee aan het touw op wandeling met Indy dan maar. En ja hoor, daar knapte ze telkens van op.
Na een paar dagen hield ze het echter voor bekeken en vonden we het paaltje losgerukt uit de grond. Geen Bella meer te bekennen.
Blijkbaar vond ze het zwerven door de heuvels toch leuker dan bij ons.Ik vraag me af waar ze geëindigd is…