Vandaag ging Nicolas, met de moed in zijn schoenen, voor de 7de keer in de plaatselijke bouwmarkt vragen of zijn gele verf al binnengekomen was.
Eerst moest hij weer helemaal van 0 alles beginnen uitleggen. Toen de vriendelijke man eindelijk begreep waar het over ging, keek hij een beetje verveeld. Het potje dat we ginds achterlieten zodat ze exact hetzelfde kleur konden aanmaken, waren ze kwijt. Maar niet getreurd, we konden een andere pot krijgen met korting. Dat die verf niet geel maar rood was, daar zag hij geen graten in want toen Nicolas voor de derde keer zei dat hij echt wel gele verf wou, antwoordde hij droog: “ja maar, deze is wel met korting”.
Tja, op zo’n moment moet je toch echt je best doen om je “cool” te bewaren.
Resultaat is dat Nicolas voor de 7de maal zonder verf terug naar huis moest keren met de boodschap een reeds geverfd stuk steen uit te kappen en mee te brengen, zodat ze nu wel de goeie verf kunnen aanmaken.
Dit kun je toch juist maar in Italië tegenkomen, nietwaar?
Voordeel van dit alles is dat ik direct wist waarover ik kon schrijven, ‘k zat namelijk net met een wit blad voor mij toen Nicolas binnenkwam.
Andere korte nieuwsjes:
- Ik ben net terug van een paar daagjes België. ‘t Was super om mijn oma terug te zien, zij is nl. de enige die hier echt niet meer kan geraken.
- Ondertussen is het hier al 2 dagen onophoudelijk aan het regenen.
- En uiteraard wachten we nog steeds vol ongeduld op verwarming. Italiaanse aannemers, je zou ze soms …
(Natascha)