Het zal jullie misschien opgevallen zijn dat Natascha wel zegt hoe mooi en prachtig op onze wandeling het uitzicht, de strandjes en de baaitjes waren maar er geen foto’s bij gepost zijn.
De reden is simpel, we hebben een soort haat/liefde verhouding met ons fototoestel, Natascha is very in to foto’s, ik heel wat minder.
Toch eindigt het toestel meestal in mijn zak want als we gaan wandelen draag ik de rugzak (met water, koekjes, handdoeken, water voor de hond, boek en magazines, kortom, meestal geladen alsof we een driedaagse trekking houden ipv een strandwandelingetje) en als er geen rugzak mee is heb ik jammer genoeg wel een broek met zakken waarin het toestel past.
Meestal gaat het zo, Natascha wil altijd perse het fototoestel mee hetgeen betekent dat ze net voor we thuis op vertrekken staan redelijk wanhopig het ding zoekt, zelden schijnt dat op dezelfde plaats achtergebleven te zijn. Als deze zoektocht niet is gebeurd is het nog erger, dan hoor ik meestal een paniekerige schreeuw als ik de auto start, ‘Oh, ons fototoestel vergeten!’ en rent ze terug, uiteraard om dan de hoger geschetste zoektocht te beginnen.
Uiteindelijk op pad mét het toestel resten er nog 2 mogelijkheden, ofwel doen we spontaan een klein wandelingetje omdat we een bord zagen of een mooi kerkje of een leuke markt en eindigen we op het meest fotogenieke plekje van de streek waarbij dan blijkt dat het bewuste toestel nog in de auto ligt ofwel is er werkelijk een moment of plek waarvan zelfs ik vind dat het een foto waard is, wordt alles in gereedheid gebracht voor wat de shot van de eeuw zou moeten worden (meestal moet Indy daar dan ergens bij betrokken worden, haar fotomodelcapaciteiten zijn echter nu ook weer niet van die aard dat ze een en ander snel en eenvoudig laat gebeuren, maar soit, voor de kunst alles) en dan komt het moment dat Natascha ietwat hulpeloos opkijkt met de mededeling ‘de batterijen zijn op’….
De andere en bij meest voorkomende mogelijkheid is hetgeen zondag gebeurde, eenvoudigweg het toestel thuis vergeten, uiteraard meestal op die momenten dat we naar iets gaan dat of slechts éénmalig georganiseerd wordt of dat dermate ver is dat we er naar grote waarschijnlijkheid niet snel zullen terugkeren.
Nu zondag was dit niet zodat het vergeten toestel één groot voordeel opbracht, we zijn nu wel verplicht om binnenkort eens terug te gaan zodat we ons lyrisch doen over de omgeving kunnen bewijzen met prentjes.
Het leven in Italië kan hard zijn, I know, maar iemand moet het doen hé, dus binnenkort moeten wij terug gaan werken naar de zee, het strand, de zon ….
(Nicolas)