Wat kan er allemaal mislopen voor en tijdens een huwelijk? Het weer kan tegenvallen, de bruidegom kan ziek worden, de zaal is overboekt, er blijkt een scheur in het trouwkleed te zitten … Kortom, de dagen voor het huwelijk zijn spannende momenten en dan nog gebeurt er iets wat niemand verwachtte …
Ons bruidspaar had hun mini-windhondje van 14 jaar oud mee, Fergus. Een kalmere hond zul je niet vinden en hij staat erom bekend zijn baasjes niet uit het oog te verliezen. En toch besloot hij er zondag op uit te trekken in ons buurdorp Spigno Monferrato. Samen met een andere hond was hij plots verdwenen. De andere hond kwam na een paar uur uit op een boerderij een km verder dan van waar ze vertrokken waren, maar Fergus was ondertussen al verder getrokken.
Met een paar auto’s werd de hele buurt afgezocht en toen beseften we pas hoeveel bossen en velden er zijn waar zo’n klein hondje in kan verloren lopen.
Behalve bij die eerste boerderij bleek niemand Fergus gezien te hebben. De volgende dag, de dag voor hun huwelijk, stond het bruidspaar geradbraakt op. Tot midden in de nacht hadden ze verder gezocht.
Ondertussen had ik affiches gemaakt en op maandag werden die overal verspreid. Mensen werden op straat aangesproken en Nicolas reed rond met iemand uit ons dorp. Ook nu weer had niemand Fergus gezien. De moed zonk ons in de schoenen.
Tegen de avond waren alle gasten aangekomen, maar feestelijk was de stemming natuurlijk niet. Fergus was al meer dan een dag weg en op zijn leeftijd was de kans natuurlijk des te groter dat hij de nacht niet had overleefd.
De ochtend van het huwelijk begon opnieuw in mineur. Nog steeds geen nieuws … tot we een telefoontje uit Mombaldone kregen (een dorp verder dan Spigno Monferrato) met het nieuws dat Fergus gevonden was, schuilend onder een wagen. De vrouw die hem vond had de fax die we naar het gemeentehuis gestuurd hadden gezien en zo de hond herkend. Ze had ook al een dierenarts gebeld omdat hij zo hard rilde en ze zich zorgen maakte. En zo kon het feest uiteindelijk toch beginnen.
We willen er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn indien Fergus niet gevonden was. Zelf hebben we ook een hond en we kunnen ons heel goed inbeelden wat een nachtmerrie het moet geweest zijn voor Alina en Lambrecht. We hebben echt geluk gehad dat de affiches hun werk hebben gedaan en dat die vrouw zo snel en alert reageerde toen ze Fergus zag zitten. Moedig beestje trouwens, twee nachten overleven tussen de everzwijen als ‘hoogbejaarde’ stadshond, faut le faire.
Het verslag van de trouw zelf volgt in een volgend blogberichtje.
(Natascha)