Deze week stond plots onze plaatselijke jager aan de deur, of we geen vers geschoten fazant wilden hebben, hij had geen zin het beestje te pluimen en te kuisen en dus stond ik voor ik het wist met een dode fazant in mijn handen…
Natascha wist niet direct waar gekropen van verbazing als ze mij door de tuin zag wandelen, Indy was uitermate geïnteresseerd.
Ik hing het dier op voor de nacht, checkte het thuisfront en het internet wat aan te vangen met een wilde fazant en ging op donderdag aan het werk met bijl en mes.
Eerst de vleugels, staart en poten er af, dan met de hand pluimen (niet in kokend water maar gewoon puur, veer per veer er uit trekken), dan de kop er af en dan opensnijden en de ingewanden er uit….ik heb mij zelden meer een oermens gevoeld dan op dat ogenblik.
Soit, na een klein halfuurtje lag er toch iets in onze frigo dat behoorlijk op een kip uit de supermarkt leek, Natascha haar neiging tot flauwvallen was onmiddellijk verdwenen alsook de interesse van onze hond.
Een passend recept naar onze smaak vond ik bij Carluccio. De fazant inbinden met spek en een halfuurtje in de oven, met een saus op basis van verse bosbessen en granaatappel, afgewerkt met Balsamico en likeur, een aanrader. Mijn fazant zelf was (yep, al zeg ik het zelf,) zeer goed gelukt, niet droog, niet taai en met veel meer (wild) smaak dan een ‘gewone’ kip, al was dat laatste niet echt mijn verdienste natuurlijk, woensdag liep het beestje nog door onze bossen, vrijdag bakte hij in onze oven.
Het leven in de wilde natuur kan wreed en onrechtvaardig zijn, maar wel verdomd lekker.
(Nicolas)