Neenneen, het is voor een keer niet als scheldwoord bedoeld maar gisteren gingen we in Villa Carla eten omdat ze ezel als hoofdgerecht hadden klaargemaakt, met polenta.
Wij wisten niet dat je dat ook kon eten en vonden dat we op ‘onze leeftijd’ een gelegenheid om eens iets te eten wat je nog nooit gegeten hebt niet mochten laten voorbij gaan.
Het was lekker en met veel smaak maar eerder aan de taaie kant en dat was niet omdat het een ‘oude ezel’ betrof maar omdat ezelsvlees altijd wat droger en harder schijnt te zijn, soit, een leuke ervaring.
De Larousse Gastronomique zegt er het volgende over :
“In het Zuid-Europese klimaat gedijt de ezel goed. Hij wordt er nog steeds gebruikt als last- en trekdier en in Italië wordt ezelvlees graag gegeten.
Zoogdier uit de familie der Paardachtigen. Het vlees wordt in Europa weinig geconsumeerd, maar staat in bepaalde landen van het Oosten hoog in aanzien, zoals ook tijdens de renaissance in Frankrijk. Momenteel worden grotere ezelsoorten (van het ras Poitou) op dezelfde manier als paarden verwerkt tot vlees, dat verkrijgbaar is bij de paardenslager. De ezels in de Midi, die veel kleiner van stuk zijn, hebben steviger vlees, dat ook pikanter van smaak is. Dit vlees wordt wel verwerkt in producten zoals de saucisson d”Arles.
Ezelinnenmelk is wat samenstelling betreft vrijwel gelijk aan die van de moedermelk van de vrouw. Deze melk werd daarom als zuigelingenvoeding gebruikt, maar ook wel als geneeskrachtige drank aan herstellenden gegeven. In de Balkan maakt men van ezelinnenmelk een verse kaas.”
(Nicolas)