Tja, het kon niet op dit jaar. Naast een markt, tentoonstellingen én een huwelijk was er nog een evenement, de officiële opening van het sportveld(je) van Merana.
Maanden hebben ze er aan gewerkt, gebouwd en terug verbouwd maar nu is het er, een klein voetbalterrein op echt gras met twee doelen en een afsluiting en netten rond, lijnen op getekend en ook nog een volleybalnet. Rondom zijn er banken neergepoot alsook is er een soort parkje gemaakt met verlichting en een waterput, het kan hier niet op.
Om vier uur was het dan zover, openingsreceptie en we waren duidelijk verzocht om aanwezig te zijn, hoe meer zielen hoe meer vreugd weet je wel. Natascha moest thuisblijven want er werden nieuwe gasten verwacht bij Verdita maar ik deed mijn dorpsplicht (en meer dan dat).
Eerst wijdde mijnheer pastoor het sportveld in en dan had iemand allerlei spelletjes georganiseerd met vijf gemengde ploegen van volwassenen en kinderen: zaklopen, touwtrekken, waterspelletjes, kortom ambiance! Jammer genoeg kwamen ze één volwassene tekort en werd ik aangeduid als Chinese vrijwilliger, tot groot jolijt van Natascha achteraf heb ik dus aan touwen getrokken en water over mij gekregen….
Een geluk bij een ongeluk dat Natascha haar fototoestel ’s ochtends verloren was geraakt en er dus geen bewijzen bestaan van mijn middagvertier,. Nadat we trouwens ’s avonds het ganse dorp hadden gealarmeerd over het verloren apparaat en iedereen had gezocht, rondgekeken en rondgevraagd bleek het later gewoon op bed te liggen, onder een trui weliswaar maar toch…
Natascha heeft dan maar snel met het schaamrood op de wangen via Facebook de goegemeente verwittigd dat een en ander opgelost was. Zelfs hier in een onooglijk dorpje kan je blijkbaar het beste en meest efficiënt iedereen bereiken via het internet, ‘vreemde wereld geworden’ zou mijn grootvader gemijmerd hebben.
(Nicolas)