Eenmaal terug in België was het eerste wat onze agenda stond een bankbezoek. Saai, maar noodzakelijk. Er lag thuis namelijk geen zak geld op ons te wachten en we moesten dus een oplossing vinden om onze aankoop te betalen. Zelfs het voorschot hadden we niet klaarliggen.
Gelukkig, het was 2007, het woord bankencrisis maakte toen nog geen deel uit van onze woordenschat.
Onze Belgische bank reageerde fantastisch op onze vraag naar een overbruggingskrediet op basis van een verhoging van onze Belgische hypotheek (dat lukt natuurlijk enkel indien je voldoende overwaarde hebt op je woning). In een mum van tijd hadden we het geld op onze rekening staan en konden we het gevraagde voorschot betalen. (We zouden al snel leren om onze verwachtingen bij te stellen in de omgang met Italiaanse banken.)
Weer een stap in de goede richting, maar zolang het definitieve bod niet getekend was, durfden we dit ongelooflijk spannende nieuws aan niemand te vertellen.We hadden al zoveel horrorverhalen gehoord over zaken die misliepen bij de aankoop van een Italiaans huis dat we onze feeststemming nog even op een laag pitje hielden.
We moesten nog een paar maanden geduld hebben, want pas in oktober was de definitieve koopakte gepland. Ondertussen tekenden we plannetjes voor toekomstige de gastenverblijven.
De fantasiefase was bijna voorbij, binnenkort zou ons Italiaanse avontuur echt beginnen !