De weken voor ons vertrek leken we wel 2 gevangenen die aan het aftellen waren naar de dag van hun vrijlating. We hadden ons voorgenomen om te genieten van onze laatste momenten als inwoners van België, maar met ons naderende vertrek in het vooruitzicht werkte alles steeds meer op onze zenuwen. De stad, het weer … ach, we vonden elke dag, elk uur wel iets om over te klagen.
Ken je dat gevoel, dat het plots op is? Dat was het voor ons. We moesten weg, hoe sneller hoe liever.
Op 19 juni 2008 hadden we afgesproken met Nicolas’ moeder en haar partner. Zij zouden met een camionette (is dit een Vlaams woord of kennen de Nederlanders onder jullie dit ook?) en wij met een volle wagen in alle vroegte naar Italië vertrekken zodat we er samen van onze eerste “cena” konden genieten.
Over de rit zijn er gelukkig geen wilde, spannende verhalen te vertellen. Alles verliep voorspoedig – Tja, het is dan ook geen “Ik Vertrek” hé – en die avond startte ons nieuwe leven in La Bella Italia 