In Italië hebben we de laatste jaren een ware ebike-revolutie meegemaakt, en dat is ook niet verwonderlijk. Een groot deel van het land bestaat uit heuvels en bergen, niet ideaal voor de gemiddelde fietser. Maar met de ebike slagen de meesten er plots wel in om deze hoogteverschillen te overbruggen en grotere afstanden af te leggen.
Na een eerste ebike-ervaring door de wijnheuvels rond Acqui Terme (dankzij https://www.ebike-acquiterme.com/nl) besloot Nicolas enkele jaren geleden dat dit het perfecte geschenk was voor zijn 50ste verjaardag. En ook al fietste hij voordien wel vrij vlot onze heuvels op en af, ook voor hem was de ebike een omwenteling. Hij springt er vlot op om even om brood of richting de bar te gaan, maar ook om – in mijn ogen – enorme tours van 50 km te rijden.
Maar verrassend genoeg is de grootste fan van de ebike Mia, onze hond. Zij is een halve Cirneco dell’Etna, een soort Siciliaans oerwindhondenras, en doet niets liever dan rennen. Dankzij de ebike kan Nicolas (bijna) mee met haar tempo. Heerlijk vindt ze dat. Wanneer hij de ebike neemt, springt ze hysterisch blaffend op en begint ze bijna letterlijk te dansen van geluk. Zo grappig om te zien !
Ikzelf ben enthousiast gestart, maar heb helaas gemerkt dat de belasting op mijn polsen en schouders te groot is en mijn evenwichtsvermogen is zo slecht dat ik er in geslaagd ben om te vallen terwijl ik niet meer dan 5 km per uur reed. En omdat ik ooit zowat de helft van botten gebroken heb in een ongeluk heb ik last van valangst. Jammer, want ik genoot echt van de tochten die ik gemaakt heb. Zo deed ik eens een tour van 30 km en de eerste persoon die ik zag, was na 17 km. Een klein meisje dat in de tuin zwaaide naar mij, verder was er geen auto of levende ziel te bekennen op de kleine landweggetjes. Wat een rust !