Onze zomer stond niet enkel in het teken van genieten, er werd ook gewerkt aan de subsidie-aanvragen. Als startende jonge boer had ik mogelijks recht op een subsidie voor starters + één voor de agriturismo en één voor de modernisatie van het bedrijf.
Zou het lukken, dan was het ongelooflijk de moeite. Maar onze geometra werd hoe langer hoe moedelozer, want het bleek allemaal bijzonder ingewikkeld te zijn.
Gelukkig had ik ondertussen iemand gevonden van de Coldiretti (en soort boerenbond) die heel bekwaam leek en ons door het hele proces kon leiden. Wanneer ik hem eens vroeg hoeveel het zou kosten, zei hij iets vaags over het lidmaatschap van de Coldiretti en pakketten. Tja, het was de boerenbond, dus betrouwbaar?
Elke afspraak vond plaats in zijn bureau van de Coldiretti … tot de dag van de indiening van het dossier. Dat moest plots op zijn privé-kantoor gebeuren. Hij leidde mij door de straatjes van Alessandria naar een ruimte waar nog 2 andere collega’s bezig waren.
Samen toetsten we alle info in zijn computer en dat was het. Ze kwamen alledrie rond mij staan om mij succes te wensen met de aanvraag en … Plots haalde hij een document tevoorschijn.Of ik dat even wou tekenen …Ik las met verbazing dat hij dit niet gedaan had in zijn hoedanigheid van Coldiretti bediende maar als onafhankelijk consulent, wat betekende dat hij 3% op het ontvangen bedrag wou.
Ik was even van slag en toen bedacht ik een truc waar ik mij voor zou moeten schamen 
maar die in Italië nog steeds op verrassend veel begrip onthaald wordt.
“Dat mag ik alleen niet beslissen hoor, mijn man moet dit eerst lezen en goedkeuren, en dan stuur ik je het gelijk getekend per mail terug.”
Trillend van woede verliet ik zijn kantoor.
De hele weg naar huis discussieerden we over wat we hieraan konden doen en hoe we zonder kleerscheuren uit deze situatie konden komen. De aanvraag was tenslotte wel via hem gebeurd en we mochten niet riskeren dat er iets misliep met de subsidie-aanvraag.