Net na mijn verhuis dacht ik het lumineuze idee te hebben een rekening te openen bij de bank van De Post vermits er in ons dorp wel een postkantoor is (dat zomaar eventjes 3 (!) halve dagen per week open is) maar geen bank.
Ik stortte 100 euro, kreeg een nummer en bankkaart en twee jaar later besefte ik amper noch het ene noch het andere al ooit gebruikt te hebben.
Tot ik een vriendelijk briefje kreeg met de melding dat mijn rekening 15 euro in het rood stond en het mij dus redelijk verstandig leek een en ander af te sluiten.
Dat ging iets minder vlot dan gehoopt. Ik moest allerlei documenten afgeven, andere invullen en ondertekenen en uiteindelijk ook nog een origineel attest van de “codice fiscale” geven, hetgeen ik uiteraard niet bij me had. Na enig aandringen en zoeken vond de dame in het openingsdossier een ‘gewettigde en voor echt verklaarde’ kopie van het originele attest zodat ik naïef dacht dat alles opgelost was.
Niets was minder waar, ik moest het origineel terug brengen zodat zij daar een kopie kon van maken. Toen ik haar zei dat ze al een kopie in haar dossier had, hoorde ze het in Keulen donderen. Dat moest in het openingsdossier blijven zitten, nu werd een afsluitingsdossier opgemaakt…
Mijn suggestie om een kopie van de kopie te maken en dat in het nieuwe dossier te steken viel in slechte aarde. Dat is niet hetzelfde als een kopie van het origineel, ook al betrof het dus een gewettigde kopie waarop haar collega destijds met de hand had geschreven ‘conform het origineel’.
Rien à faire, ik moest terug. Na enig zoekwerk thuis vond ik het betreffende origineel en gewapend met al mijn geduld keerde ik terug, het was een ander dametje, ze nam alles in ontvangst, kopieerde, vulde in, liet mij ondertekenen en deelde mij dan droogweg mee dat ik om effectief te kunnen afsluiten wel terug moest komen wanneer de titularis van het kantoor terug uit vakantie was, zo iets ‘ingrijpends’ mocht zij niet doen.
Soit, ik terug, derde keer goede keer indachtig, wederom invullen en tekenen, ondertussen computercrash, dan printer defect… maar toch, een kwartier later haal ik dan eindelijk mijn 15 euro boven om alles terug op nul te stellen en eindelijk af te sluiten als het lieve dametje mij fijntjes op de hoogte bracht dat het afsluiten van een rekening 75 euro kostte….
Behoorlijk verbouwereerd bleef ik voor het loket genageld, niet enkel had ik dat geld niet bij me, een simpel rekensommetje leerde mij bovendien dat ik alweer een fantastische investering had gedaan, op amper 24 maanden tijd was mijn 100 euro min 15 euro geworden en nu mocht ik nog 75 euro extra in die bodemloze put smijten om niet verder jaarlijks gepluimd te worden. Ik moet alvast voor een tijdje geen liefdadigheidswerk meer doen, ik ‘schonk’ blijkbaar 200 euro aan een sociale werkplaats genaamd De Post.
Ik schafte mij dus nu een spaarkous aan die zonder morren en kosteloos onder mijn hoofdkussen verborgen blijft liggen,
(Nicolas)