Na alle geluk in en met Italië hadden we tijdens onze januaritrip voor het eerst pech, letterlijk dan, onze auto begaf het. We hadden net die dag beslist een auto-uitstapje te maken naar de ‘grote stad’ Savona.
We konden niet echt veel doen in Merana (het geplande tuinwerk lukte met 50 cm sneeuw niet echt) zodat het verkennen van deze kuststad ons een goed idee leek.
Maar eenmaal midden in het centrum schoot plots mijn koppelingspedaal weg en kon ik nog zachtjes in tweede versnelling verder rijden naar een parkeerplekje waar onze auto zo weinig mogelijk in de weg stond.
Toch ook weer hier het voor ons zo typische geluk (nu dan wel bij een ongeluk) waarmee Italië ons verwelkomt. Net waar we stilvielen, was een garage. De vriendelijke man belde een beetje rond en ongeveer 30 minuten later werd ons karretje weggesleept. Mogelijks kregen we hem terug daags nadien tegen de avond, uiterlijk nog een dagje later.
De vermoedelijke kostprijs deed ons wel even slikken, zo rond de 500 EUR.
Naast het verkennen van Savona – toch met een beetje een domper op de vreugde – stond ook het nakijken van de treinverbindingen met Merana op ons ‘things-to-do’ lijstje vooraleer we toeristen zouden gaan ontvangen. Nu was niet alleen een goed moment maar tevens de enige mogelijkheid om terug in Merana te geraken zonder auto.
Samen met de hond een fikse wandeling door Savona, een half uur wachten op de trein, overstappen waar we ongeveer 7 minuten hadden voor onze aansluiting en uiteindelijk ‘geland’ in Merana, alles alweer vlotter dan verwacht.
Aan de controleur vroegen wij wanneer we moesten afstappen in Merana en hij beloofde ons te komen verwittigen hetgeen hij wonderwel ook effectief deed, momenteel blijven de Italianen ons in positieve zin verbazen!
Wel vroeg hij op dat moment of we ook een ticket voor onze hond hadden (neen dus) maar het ‘misdrijf’ scheen hem toch niet zwaar genoeg om tot een of andere sanctie te leiden…
Toen ik twee dagen later de tickets voor de terugreis aankocht in het ‘winkeltje’ van Merana (er is wel een station, maar géén loket) en ook een ticket voor de hond vroeg, hoorde de man het werkelijk in Keulen donderen. Hij had daar niet alleen nog nooit van gehoord, zijn machine was er niet op voorzien een ticketje voor een hond uit te printen, hij weigerde ‘iets’ te verkopen voor een hond op de trein.
Wij dus terug op de trein mét hond en zonder ticket, opnieuw geen problemen gehad.
Het laatste goede nieuws (je ziet, in Italië zijn wij positivo’s, zelfs bij pech langs de weg) was het prijskaartje voor de herstelling, 430 EUR, dus minder dan hun schatting én het feit dat wij back in Belgium een nieuwe auto hebben gekocht (maar daarover later meer)!
(Nicolas)