Een week later sla ik de krant open en wat zie ik daar? Een joekel van een foto van ONS huis dat te koop aangeboden wordt als “uniek gelegen loftwoning” . En dat zonder ons op de hoogte te brengen, zonder overeenkomst … Niets. Woedend waren we. Maar uiteindelijk hadden zij geen been om op te […]

Ons Belgische huis zou in 1 2 3 verkocht geraken voor de prijs die we voor ogen hadden, daar waren we rotsvast van overtuigd, en een makelaar hadden we uiteraard niet nodig. We waren er zo gerust in dat we pas in januari op het gemak begonnen na te denken over de verkoop. In eerste

Slechts een beperkt aantal mensen waren op de hoogte van onze plannen. Enerzijds omdat we allebei als zelfstandigen werkten en we niet wilden dat het zou interfereren met ons professionele leven. Anderzijds ook omdat we de familie die zou achterblijven niet onnodig lang op voorhand wilden alarmeren. Degene die de grootste “slag” zou krijgen van

Nu we eindelijk eigenaars geworden waren van ons Italiaanse droomhuis konden we natuurlijk niet onmiddellijk ons boeltje pakken en wegwezen.Dit was tenslotte geen “Ik Vertrek” aflevering. Al jaren waren we aan het voorbereiden naar 1 januari 2009 en dat bleef onze streefdatum. Maar na de sleuteloverdracht begon het natuurlijk steeds harder te kriebelen. We beseften

En dan was het zo ver, het moment waar we al maanden naar uitkeken. De overdracht van de woning bij de notaris. Omdat de verkopers helemaal uit Duitsland moesten komen, hadden ze ons gevraagd of ze de nacht na de overdracht nog in het huis mochten slapen. Natuurlijk, geen probleem voor ons, wij konden bij

Een paar dagen voor we naar Italië zouden afreizen om de akte te ondertekenen, ontvingen we de kladversie ervan. Achteraf leerden we dat veel Italiaanse notarissen dit gewoonlijk niet doen en ook op het moment zelf krijg je vaak geen kopie om mee te volgen. Bizar, je gaat toch niet even een brood kopen? Eén

De weken voor de definitieve koop kropen vooruit. Tot aan de akte durfden we aan niemand vertellen dat we een huis gekocht hadden in Italië. Stel dat er nog iets verkeerd liep. Over Pietro’s huis hadden we namelijk wel met mensen gepraat, Nicolas zijn ex-vrouw was er uit nieuwsgierigheid zelfs eens naar gaan kijken met

Samen met de makelaar keken we uit over het landschap en ik vroeg haar: “Tot waar loopt het terrein?”. Haar antwoord: “Al wat je ziet, hoort bij het huis”. Dat was misschien een beetje overdreven, want het uitzicht reikt tot de afgeplatte bergtop van de Monte Beigua (wat trouwens een prachtig, vrij onbekend Ligurisch natuurgebied

Tijdens ons eerste bezoek vertelde de makelaar ons dat er in het buurdorp een kruiden coöperatieve gevestigd is. Dat wekte natuurlijk mijn interesse want één van onze ideeën was net om een kruidenboerderij op te starten. Een maand later, wanneer we de omgeving van ons toekomstige huis nog eens kwamen verkennen, besloten we om even

Eén van de eerste vragen die we ons vaak stellen: “Waarom wordt dit huis verkocht?” Achterliggend leeft dan het idee dat als de eigenaars er dringend van af moeten we er misschien in zullen slagen een koopje te doen. Dat was bij ons niet het geval, maar het onderwerp kwam toch ter sprake en de