Onlangs kwam ik dit stukje tegen in een kranten artikel : Hikers beleven gouden tijden. Overal in het Westen worden paden bewandeld door mensen die aan de jachtigheid willen ontsnappen en ongebreidelde vrijheid zoeken. Toch volgen de meesten zo volgzaam als een apostel dezelfde lijnen. ‘We hebben nieuwe wegen nodig om onszelf uit te dagen.’ Peter Van Tieghem.
Mijn gedachten voerden mij terug naar de beginjaren ondertussen meer dan 10 jaar geleden, toen ik samen met de hond eens alle wandelpaden op onze Italiaanse heuvels in kaart zou brengen.
Wat ik toen ontdekte, is dat niet elk pad een mooi rondje maakt. Vele routes stopten midden in het bos omdat daar de boer toevallig hout had gekapt. Soms zag ik dan een smaller pad verder lopen, dat ik hoopvol begon te volgen, tot het plots de steile helling op ging en ik besefte dat dit een hertenpad was.
En daar sta je dan … midden in het bos. Terugkeren is natuurlijk geen optie, want je bent op avontuur en je moet en zult een rondje maken. En zo eindigde ik regelmatig op handen en voeten.
Ondertussen heb ik de meest begaanbare wandelmogelijkheden hier gevonden, hoewel een aantal ervan door onze gasten als “adventurewalk” gecatalogiseerd zijn.
Maar “platgetreden” … neen, dat soort wandelingen kennen we hier gelukkig niet. Wie hier komt hiken, zal eerder een ree dan een andere wandelaar ontmoeten.
Onze heuvels blijven na al die jaren nog steeds het toppunt van rust, en daar zijn wij én onze gasten erg gelukkig mee.
