De weken voor de definitieve koop kropen vooruit. Tot aan de akte durfden we aan niemand vertellen dat we een huis gekocht hadden in Italië. Stel dat er nog iets verkeerd liep.
Over Pietro’s huis hadden we namelijk wel met mensen gepraat, Nicolas zijn ex-vrouw was er uit nieuwsgierigheid zelfs eens naar gaan kijken met zijn kinderen. Wat trouwens niet echt geslaagd was, want zijn dochter was er gedurende weken van overtuigd dat ze in de schuur zou moeten slapen, nadat haar moeder al lachend gezegd had dat dit haar slaapkamer was.
Deze keer wilden we de fout niet begaan om voortijdig iedereen warm te maken, om dan weer teleurgesteld te moeten uitleggen wat verkeerd gelopen was.
Dus, we hielden onze mond. Erg moeilijk voor mij, want ik stond erom bekend erg slecht te zijn met geheimen. Ondertussen is dat door toedoen van een paar mensen die mij nogal belangrijke zaken hebben toevertrouwd een stuk verbeterd. Maar het blijft iets “zwaars” voor mij, iets niet mogen vertellen.
Om het wachten te verzachten, stelden we ons Belgisch “afscheidslijst” op, een soort “to-do lijst” van ervaringen die we voor de laatste keer als inwonenden van België wilden beleven, zoals op het strand van Blankenberge (waar ik geboren ben) te wandelen.