Een rollercoaster van een jaar was het. Uiteraard voelden we, net als de rest van de wereld, de gevolgen van de Covid-uitbraak. Maar wat betekende dat nu precies voor het leven op onze heuvel?
Bij de eerste en hardste lockdown was er in eerste instantie een enorme opluchting. 80% van ons leven bleef in feite hetzelfde. Op zo’n eenzame heuvels als de onze was er natuurlijk niemand die ons tegen hield wanneer we een grote wandeling wilden maken met de hond, in en rond ons domein bleven we zo vrij als vogels. Regelmatig riepen we uit: “Stel je voor dat we ons huis verkocht hadden en nu ergens in een klein appartementje in de stad hadden gewoon, de horror !”
Maar dagen gingen over in weken en maanden en ondertussen keken we elke dag uit over de “krater” in de tuin. Net voor alles dicht ging, waren ze namelijk gestart met de bouw van het zwembad. We beseften dat we geen idee hadden wanneer er ooit verder gewerkt zou kunnen worden.
En dan begonnen natuurlijk de eerste annulaties binnen te komen, en dat ging dan weer gepaard met de eerste tranen. We hadden jaren gewacht om te investeren in een zwembad en net op het moment waarvan we dachten dat we deze financiële inspanning makkelijk aan gingen kunnen, gebeurde dit.
Maar ook dat sloeg weer om in hoop, in de loop van mei mochten de werkmannen met een hernieuwd enthousiasme aan de slag en plots was daar in juni het nieuws dat we weer open mochten. Aanvragen stroomden binnen, elke annulatie werd opgevuld met een andere enthousiaste gast en we voelden ons opnieuw on “top of the world”. We organiseerden lavendelpicknickfeestjes met een lokale muziek/theatergroep die hun hele zomerprogramma in het water had zien vallen, werkten samen met het nieuwe thuisrestaurant van ons dorp waar we een paar avonden in de tuin organiseerden en genoten met volle teugen van een bijna zorgeloze zomer.
Ondertussen zagen we een hernieuwd enthousiasme bij huizenjagers. Waar wij – en met ons vele anderen – gevreesd hadden voor een instorting van de Italiaanse huizenmarkt, leek net het omgekeerde plaats te vinden.
Er was zoveel vraag dat wij zelfs diverse malen een “nieuwe cliënten stop” bij Advitalia hebben moeten inlassen. Dat we ook in de herfst onze agriturismo-deuren eerder moesten sluiten dan verwacht, ervaarden we daardoor ook niet echt als een probleem. We hadden het plots druk druk druk.
En was daar niet nog steeds ook dat zaadje dat in ons hoofd geplant was … Was deze plotse “boom” in de huizenmarkt iets wat ook wij moesten aangrijpen om onze agriturismo te verkopen?