Nog 4 jaar 10 maanden en 27 dagen. Dan zullen we inpakken en wegwezen. Of ten minste, dan zouden we al minstens een jaar ter plekke moeten zijn, want in de lente van 2009 is de vooropgestelde openingsdatum voor onze Agriturismo in Italië. Ja ja, het we beginnen er vroeg mee. De voorbereiding is al in gang gezet …
Wat dacht je dan?
Dat we net als al die koppels die opgevoerd worden in series over mensen die allerlei roeren omgooien in het buitenland als een “kip zonder kop” in een zwart gat zouden springen?
Het lijkt alsof ze dat soort mensen aan dezelfde (verkeerd)lopende band gemaakt hebben. Van DJ tot aannemer, allemaal maken ze dezelfde inschattingsfouten. Iedereen denkt met een minimum aan middelen, en vooral met een minimum aan tijd, een bouwvallige ruïne om te kunnen toveren in een luxe B&B. En allemaal vallen ze van heel erg hoog uit de lucht wanneer die plannen niet realistisch blijken te zijn. Ik vermoed dat velen net als ik hoofdschuddend gekeken hebben. Of misschien herkennen anderen zich meer in mijn vriend die toevallig allerlei darm- en maagklachten ontwikkelde bij het zien van zoveel buitenlandse miserie.
Een andere eigenaardigheid die doet vermoeden dat er één of ander verborgen masterplan achter zit: heb je er al op gelet hoeveel zwangere vrouwen in die programma’s rondlopen? Van de pil lijken ze nog nooit gehoord te hebben. De één na de ander raakt bezwangerd op de meest penibele momenten. Alsof ze denken: “we hebben geen geld om alle mondjes te voeren, dus dan maken we er eentje bij”.
Bizar !
Nee, wij pakken het anders aan. Nog 4 jaar 10 maanden en 27 dagen en dan gaan we open, nog 4 jaar 10 maand en 27 dagen om ons voor te bereiden dus !
Het idee op zich is niet origineel, wie wil niet in het buitenland, liefst een zonnig land, wonen en wie denkt er dan niet aan een B&B of Agriturismo? Maar hoe is de gedachte gegroeid? Waar ligt de kiem?
Even terug in de tijd…
Misschien was het die zin van Thomas Siffer in Flair: “Als ik van mijn droom mijn leven kan maken, dan kan iedereen het”.
Of was het die dag dat het besef groeide dat ik ook in het zonnige Sicilië had kunnen opgroeien, maar mijn ouders helaas gekozen hadden voor het grauwe België omwille van een toen voor mij nog abstract begrip als werkgelegenheid.
Het kon ook die dag zijn dat we van onze witte wijn nipten en de maan zagen opkomen van op een terrasje op een Italiaanse berg. We wisten niet eens dat de maan kon opkomen.
Wie weet …
Eén ding staat vast, de droom is er en die is niet meer weg te krijgen. Geen enkele therapie kan hier tegenop. En als psychologe kan ik het weten natuurlijk
Hoe het ook zij, we zijn zo ver, we zitten officieel in de voorbereidingsfase die ik “in het wilde weg schieten” gedoopt heb. We gaan weg, we openen een Agriturismo en dan …?
Eerst droomden we van het vinden van reuzentruffels met een zelfafgerichte truffelhond. Na het lezen van berichtjes over truffelzoekers die elkaars honden afmaken, beslisten we om het bij paddestoelen te houden.
Dan volgde de cursus “paddestoelen determineren” die ons na het zien van de giftige groene knolamaniet waar geen tegengif voor bestaat, deed besluiten dat ook paddenstoelen zoeken waarschijnlijk ons ding niet is.
Gelukkig moeten we nu nog niet beslissen en kunnen we genieten van het wild in het rond schieten (voor de GAIA-adepten onder ons: dit is niet letterlijk op te vatten !).
Wordt vervolgd …
(Natascha)