Wij persoonlijk en met ons de grootste rest van de mensheid hebben het toch overleefd, de volgens Nostradamus aangekondigde allesvernietigende zondvloed bleef beperkt tot een verfrissend plensbuitje en nooit werkte mijn computer beter en sneller dan op 1 januari 2000, de dingen blijven dus hun eigen leven leiden en net doen wat je niet verwacht.
noemenswaardige kortsluiting deed zich uiteindelijk enkel voor in ons hoofd tijdens onze eerste gezamenlijke Italiëreis en wel als volgt :
Mijn vriendin (Natascha) is Italiaanse (haar vader zou steigeren en verduidelijken : Siciliaanse!) en verbeef tijdens haar jeugd elke zomervakantie in Italië, hetgeen in de praktijk betekende dat zij weken hetzelfde strand en dorp in Sicilië bezocht en steeds bij familie ging eten.
De rest van het land was even onbekend voor haar als voor een bankbediende uit Oezbekistan.
Ik zelf was in een vorig leven amper één keer in Italië terecht gekomen, toevallig ook in Sicilië (vermoedelijk een zeer goedkope last minute bij taxi-stop) maar gezien noch ik noch mijn toenmalige reisgezel één woord Italiaans kon en destijds Sicilië (zeker hors saison) niet echt een toeristenparadijs was kon de ervaring niet echt onvergetelijk genoemd worden.
Soit, mijn Italiaanse vriendin en ik gingen samen met de wagen naar Toscane (hoe verrassend hé) en zouden onderweg ergens in Italië slapen, in een agriturismo dan nog en in een mij toen volstrekt onbekende streek, maar er werden in de buurt Nutella party’s gehouden en vermits Natascha Belgisch grootste individuele afnemer van Nutella is leek ons dat wel een geschikte stopplaats.
We reden werkelijk tussen berg en dal in een verbluffend mooie en rustige streek wanneer wij reeds van in de verte een oud torentje zagen opsteken bovenop de grootste heuvel uit het dal : van de site herkenden wij onze slaapplaats, het zag er veelbelovend uit. Dichterbij ontdekten wij dat de ganse heuvel mét torentje, eigendom was van ‘onze’ agriturismo en dat rond de toren een prachtige oude hoeve ons verwelkomde, adembenemend gewoon.
Onze kamer bleek dan nog in het torengebouw te zijn (de elk uur luidende klok namen we er voor lief bij, we waren op verlof nietwaar), het eten rook verrukkelijk, de rust was oorverdovend, kortom, vakantie op het Italiaanse platteland op zijn best.
Na het (uiteraard lekkere) eten besloten wij nog van een glaasje te proeven in de tuin aan een eenzaam tafeltje (tja, andere toeristen waren er immers niet), genietend van elkaars aanwezigheid, het zicht, de geuren, de kalmte, de schoonheid…, het enige minpuntje voor een perfect romantisch plaatje was de afwezigheid van manneke maan, maar ja, een kniesoor die daarover valt.
Enige tijd later leerden we tot onze scha en schande dat ook de maan -net als de zon- opkomt en lange minuten bleven wij stilzwijgend en ook wel een beetje overweldigd de hemel instaren, de maan verscheen, van klein tot vol, alles werd onder een sprookjesachtig licht bedolven, de wijn werd ogenschijnlijk nog lekkerder, het gezelschap mooier…
Na deze onverwachte roes keken we elkaar in de ogen en beslisten toen dat we ooit samen in Italië zouden wonen en dat een gelijkaardig zicht en plekje op aarde het ‘onze’ moest worden.
Een advocaat en psychologe, alle twee aan het begin van hun ‘carriere’, geen ervaring, geen geld, eerder rusteloze zielen en vooral volstrekt niet gehinderd door enige noemenswaardige kennis van de natuur (zie daarnet onze ervaring met de opkomende maan;-) die fantaseerden een agriturismo te willen opstarten, tja, ongetwijfeld eindelijk een tastbaar voorbeeld van een knoert van een millenniumbug!
(Nicolas)