Ongelooflijk maar waar, dit weekend werd mijn zoon achttien, hijzelf keek er al zeer lang naar uit, eindelijk meerderjarig, eindelijk (nog meer) zijn zin kunnen doen.
Ikzelf keek er iets minder naar uit, de confrontatie met hoe oud je zelf bent is altijd nog iets meer aanwezig op dergelijke mijlpalen, bovendien sluipt de melancholie ook onder je vel, onvermijdelijk denk je terug aan ‘die goeie ouwe tijd’ als je zelf nog 18 mocht worden….
Goed, wij hebben het gehad, voor hem moet het nog allemaal komen, het weze hem uiteraard van harte gegund, kick some ass son!
We gingen samen eten in Menton (tja, hij had geen tijd om naar Italië te komen, zwaar feestje met de vrienden voorzien uiteraard) in een bijzonder restaurantje waar ze de brochetten aan je tafel zelf in brand steken. Om eerlijk te zijn, gezelliger en spectaculairder dan lekker maar goed, het was op zijn minst eens ‘iets anders’. Volgend jaar mijn dochter sweet sixteen, wat een vader lijden kan hé
(Nicolas)