Neen neen, we zijn nog niet zo weg van de wereld dat we ons van een volledige maand vergissen (al geef ik toe, van een dinsdag een donderdag maken of een maandag als een zondag beleven gebeurt behoorlijk regelmatig) maar gisteren zijn eindelijk de werken aan ons eigen huis begonnen.
De bedoeling was de eerste oktober en -oh ironie- de laatste dag van diezelfde maand kwam de graafmachine eraan teneinde één en ander voor te bereiden voor als ze (zeker en vast, beloofd, figurati, securo, certo….) volgende week ‘echt’ van start zullen gaan. Vandaar onze lichte twijfel welke maand we nu al weer waren,.
Soit, vijf uren graven en onze ganse ‘tuin’ ziet er nog meer een slachtveld uit dan anders, het opgegraven zand werd eerst op een bergje gesmeten dan algauw aan de Vlaamse Ardennen deed denken, de rest stortte hij dan maar naar beneden. Dat daar een soort tuinpad loopt met bloemen afgebakend was duidelijk niet zijn hoofdprobleem, ook het feit dat er tussen zijn graafwerken en zijn zelfgekozen vuilnisbelt een appelboom stond bleek hem niet echt te hinderen. Ook de boom wou niet van wijken weten zodat we nu enkel een stam overhouden met nog één en een halve tak, de rest verloor het gevecht met de kraan, tja, mijn kids lusten gelukkig ook appelmoes uit een bokaal…
Om maar te zeggen dat we terug in een ‘bouwwerffase’ terecht zijn gekomen en we er nog steeds niet in slagen enige relativeringszin aan de dag te leggen om er zo ietwat het aangename in te ontdekken, het blijft een soort survivalervaring, zelfs na amper een halve dag, yep, dat belooft!
(Nicolas)